Afgelopen weekend zat ik een keer vroeg in de ochtend in de trein. Niet erg, want het was rustig, ik had een lekker muziekje op m’n hoofd en ik voelde me goed. En dan gebeuren er zomaar ineens bijzondere dingen.

Ik heb laatst namelijk weer een man ontmoet, een leuke man. Aantrekkelijk, charmant, gezellig, slim, creatief, interessant én hij wilde met me afspreken. Dat deden we, we praatten wat en het werd al snel duidelijk: hij is er waarschijnlijk een uit categorie 2. Deze gaat niet op mij vallen, want hij heeft (een bepaalde vorm van) bindingsangst. Te vaak gekwetst, te veel meegemaakt, zoals zovelen. Niet dat hij daar zo specifiek over vertelde, maar het werd duidelijk door de dingen die hij zei. En ik voelde met hem mee. Ik vroeg door, was benieuwd, want hij droeg een masker van interessant doen en hard lachen en ik wilde achter dat masker kijken. Ik wilde hem laten weten dat bij mij dat masker wel af kon, ondanks dat ik hem nauwelijks kende. Hij probeerde mijn vragen serieus te beantwoorden, maar ik merkte dat hij er moeite mee had, dat hij het liever luchtig wilde houden. Ik zei: “Je mag best zeggen dat ik moet ophouden met die kutvragen hoor!” Hij zei: “Haha, hou eens op met die kutvragen!” We lachten en het was ok. We wisten allebei dat we geen goede match zouden zijn.

Nou is hij dus absoluut niet de eerste bij wie dit zo is gegaan. Ik heb vaak mannen ontmoet met enorme onzekerheden of nog niet herstelde gebroken harten. Blijkbaar is er iets aan mij waardoor die dingen snel naar boven komen. Ja, je komt bij mij op een eerste date gewoon niet weg met smalltalk. Daar kan ik niks mee. Dat is maar goed ook, want verder dan een tweede date komt het bij deze types meestal niet. Soms omdat hij gewoon enorm geschrokken is van hoe dichtbij ik kom, en soms omdat ik besluit dat ik niet m’n best ga doen voor zo’n bange man.

En tóch ben ik dan, in die weinige tijd die we samen hebben doorgebracht, op een bepaalde manier om hem gaan geven. Ik heb een écht stukje van hem gezien en dat voelt speciaal. Ik wil hem wat geven.

Zo ging dat dus, vroeg in de ochtend in de trein. Ik dacht aan hem, aan zijn verlangen naar een fijne relatie, aan zijn onzekerheid en verdriet, en ik begon in mijn notities te schrijven:

Lieverd,

Ik geloof dat ieder mens geliefd mag worden, dus jij ook. Je hoeft daar niets voor te zijn, te doen of te veranderen. Jij bent jij en daarom verdien je gewoon liefde. Je hoeft ook niet te wachten op een fijne relatie of “de ware”. Iemand die maar even voorbij komt mag jou dat ook geven. En als je je daarvoor openstelt, zul je zien dat dat vanzelf gebeurt. Verstop je niet, alsjeblieft, maar laat je zien. Laat zien wat jou jou maakt, zeg wat je voelt, zeg wat je denkt en vertrouw erop dat je goed bent zoals je bent. Weet dat je het waard bent en dan wordt het allemaal een heel stuk minder ingewikkeld. Intimiteit is niet alleen maar seks, het is gezien worden door iemand en een ander echt zien.

Je bent het waard.

Je bent het waard.

Je bent het waard!

Ik wilde nog verder schrijven, maar ineens kwam het binnen. Waarom zegt niemand zoiets tegen mij? Ik heb echt aandacht voor hem gehad, ik ben er even helemaal voor hem geweest, maar was hij er ook voor mij? Welke man heeft in de afgelopen twee jaar écht naar mij gekeken? Wie is er echt geïnteresseerd geweest in wie ik ben? Wie keek er verder dan alleen m’n lichaam, m’n gezicht en m’n gezellige kant?

Wat ik zo makkelijk aan anderen kan geven, daar verlang ik zelf eigenlijk enorm naar. Dit is zelfs al tijden letterlijk mijn lijfgedicht (klik voor leesbare versie):

Toen ik dit verdriet zo voelde, wist ik ook direct dat geen enkele man dit ooit tegen mij zegt, omdat ik het nooit tegen mezelf zeg. Want dat is waar het begint. In plaats van dat ik deze tekst naar m’n laatste date heb verstuurd, heb ik ‘m in mijn herinneringen gezet. Elke dag lees ik ‘m hardop aan mezelf voor. Nog meer liefde!

Voel je vrij om mijn boodschap aan mezelf ook als een boodschap voor jouzelf te zien. Lees hem nog een keer en voel je vooral aangesproken. Je bent het waard!